فیلسوفان دوران مدرن (2)
چهارشنبه, ۷ خرداد ۱۳۹۳، ۱۲:۴۲ ب.ظ
هیوم (1776ـ 1711)
در کشورهای انگلیسی زبان، مسائل فلسفی مسیر نسبتاً متفاوتی را طی کرد. الحاد فویرباخ و مارکس هیچ گاه در آن جا راه نیافت. انسان گرایی آزاد اندیش تا حدودی به نحو مستقیم تری از شک گرایی قرن نوزدهم ناشی شده است. دیوید هیوم فیلسوف اسکاتلندی، ضربات و انتقادات عقلی زیادی بر عقاید مسیحی وارد ساخته است. او انتقاد های دقیقی را بر برهان توحیدی و مشهور نظم وارد کرده است. وی همچنین وحی را هم بی اعتبار ساخت. انتقادهای هیوم علیه الهی دانان قرن هجدهم بود. شک گرایی دینی هیوم با فلسفه کلی او که شناخت اساساً از ادراک حسی حاصل می شود، هماهنگ بود. بیان و توجیه تجربی شناخت جایی برای خدا باقی نمی گذارد. زیرا خدا قابل مشاهده به معنای ظاهری نیست.[1][1] اسمارت، نینینان، تجربه دینی بشر، ترجمه محمد محمدرضایی و ابوالفضل محمودی سمت، 83، جلد دوم، ص 352.
